Pytanie to nurtuje wszystkich rodziców. Żeby na nie odpowiedzieć, trzeba uzgodnić, co uznajemy za kryterium wyzdrowienia. W anoreksji zazwyczaj za kryterium wyzdrowienia uznaje się utrzymywanie ciężaru ciała w granicach 15 procent przeciętnej dla wieku i dodatkowo, w stosunku do dziewcząt po pokwitaniu, regularne miesiączkowanie. W przypadku występowania jedynie kryterium wagowego mówi się o poprawie. W odniesieniu do bulimii wyzdrowienie oznacza umiejętność kontroli jedzenia przy braku epizodów objadania się i wymiotów. Poprawa to występujące od czasu do czasu epizody utraty kontroli nad przyjmowaniem pokarmów (rzadziej niż raz w tygodniu). Tak zdefiniowane wyzdrowienie oznacza, że była pacjentka czy pacjent może mieć zmieniony stosunek do odżywiania się w porównaniu do okresu poprzedzającego chorobę. Rodzice po osiągnięciu przez córkę wagi minimalnej i powrocie miesiączkowania często są rozczarowani. Po pierwsze, że waga nie jest wyższa, twierdzą, że czuliby się bezpieczniej, gdyby mieściła się pośrodku przedziału wskazującego na normę. Po drugie, oczekiwaliby, że wreszcie córka będzie jeść swobodnie tłuste i słodkie potrawy, i miną jej lęki dotyczące wyglądu. Rodzicom trudno jest zaakceptować, że córka myśli o jedzeniu inaczej, niż zwykło się to czynić. Może to wynikać z utrzymującej się obawy przed otyłością, obawa taka często towarzyszy pacjentkom po zakończeniu leczenia. Poziom jej nasilenia decyduje, czy będziemy ją traktować jako jeden z objawów psychicznych anoreksji, czy też jako uczucie kontrolowane przez pacjentkę, wspólne dla bardzo wielu współczesnych dziewcząt i kobiet.Jeżeli chodzi o anoreksję psychiczną w okresie dzieciństwa, to wiąże się ona z zahamowaniem rozwoju fizycznego, opóźnieniem okresu dojrzewania. Wyniki niektórych badań porównawczych wskazują, że dzieci, które chorowały z powodu jadłowstrętu osiągają niższy wzrost niż ich rówieśnicy.
Nie ma jednoznacznych danych pokazujących wskaźniki wyleczenia anoreksji psychicznej. Różne ośrodki zajmujące się leczeniem podają różne dane. Wynika to z tego, że wyleczenie zależy m.in. od długości trwania choroby, stosowanych metod leczenia, zaangażowania pacjentek i ich rodzin w leczenie. Przyjmuje się, że wyzdrowienie występuje u 40-77 procent pacjentów, częściowa poprawa w granicach od kilku procent do 40, chroniczny przebieg choroby stwierdza się u około 20 procent pacjentów. w kontekście tych danych ważne jest to, co sprzyja leczeniu. Zarówno adania, jak kliniczne obserwacje wskazują na kilka elementów, które korzystnie rokują, a mianowicie:
• szybkie rozpoczęcie właściwego leczenia (do półtora roku od wystąpienia objawów);
• korzystna sytuacja rodzinna, która wyraża się pozytywnym stosunkiem do dziecka i angażowaniem się w leczenie;
• dobre radzenie sobie w okresie poprzedzającym zachorowanie, szczególnie dobre kontakty rówieśnicze i powodzenie w szkole;
• małe nasilenie objawów bulimicznych w przebiegu anoreksji;
• brak konieczności hospitalizacji (niezbędna przy niskim BMI).
Wyniki badań prowadzonych wiele lat po zakończeniu leczenia, tzw. badania katamnestyczne, wskazują, że pacjentki, które zakończyły leczenie z pozytywnymi wynikami, często osiągają dobre przystosowanie psychospołeczne, nawiązują satysfakcjonujące relacje z innymi, wychodzą za mąż i mają dzieci, ale często czują silną zależność od swoich rodziców oraz wciąż nie opuszczają ich myśli dotyczące wagi i sylwetki. Przebieg choroby u chłopców jest bardzo podobny, wyniki leczenia nie różnią się od tych, które uzyskiwane są u dziewcząt. Czynniki sprzyjające korzystnemu rokowaniu też są podobne.
Jeżeli chodzi o wskaźniki rokowania w bulimii, to podobnie jak przy anoreksji, znaczenie mają krótki czas chorowania i zaangażowanie pacjentki w leczenie. Obserwacje wskazują, że na przebieg leczenia niekorzystnie wpływa:
• utrzymywanie się niskiej wagi;
• współwystępowanie innych zaburzeń psychicznych, w tym szczegół nie zaburzeń osobowości oraz afektywnych i lękowych;
• nadużywanie alkoholu i leków;
• psychiatryczne zaburzenia w rodzinie;
• poprzednie hospitalizacje z powodu anoreksji psychicznej;
• otyłość występująca przed zachorowaniem.
Rodzice często pytają także o nawroty choroby. Dostępne dane nie pozwalają na odpowiedź, na ile uzyskane rezultaty mają charakter stały. Doświadczenia kliniczne wskazują na nawroty w przypadku, gdy terapia trwa zbyt krótko i nie zostały rozwiązane problemy psychologiczne dziecka i jego rodziny. Czasami objawy mogą się pojawić w sytuacjach dla dziecka kryzysowych.
