Objawy anoreksji i bulimii psychicznej są stosunkowo często opisywane w popularnych czasopismach, nie oznacza to jednak, że sami możemy postawić diagnozę. Jest to zadanie lekarza, który opierając się na kryteriach wykluczając inne przyczyny występujących objawów (diagnoza różnicowa) może dokonać rozpoznania. Oba zespoły zaliczane są obecnie do grupy zaburzeń odżywiania, kategorii wyodrębnionej zarówno w międzynarodowej klasyfikacji chorób ICD-10 (Międzynarodowa klasyfikacja chorób, urazów i przyczyn zgonów), jak i w klasyfikacji Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego DSM (Diag-nostic and Statistical Manuał of Mantal Disorders). Kategoria ta obejmuje zaburzenie wyrażające nieprawidłowy, nietypowy stosunek do jedzenia, z towarzyszącymi temu zjawisku złożonymi objawami natury psychicznej i somatycznej. Warto dodać, że poza anoreksją i bulimią psychiczną, wyodrębnia się jeszcze tzw. zaburzenia odżywiania, wcześniej niezaklasyfikowane, do których należą subkliniczne formy anoreksji i bulimii, zespół napadowe-gojedzenia, stosowanie zachowań kompensacyjnych po zjedzeniu małej ilości pokarmu oraz przeżuwanie dużej ilości jedzenia bez połykania go. Warto przytoczyć kryteria obu klasyfikacji. Jakkolwiek w Polsce obowiązuje klasyfikacja ICD-10, to użyteczne wydaje się przedstawienie także szeroko stosowanej w świecie klasyfikacji DSM, gdyż wyodrębniono w niej podtypy anoreksji i bulimii, a przez to objawy zostały bardziej precyzyjnie uporządkowane.
