Jak już wspomniano zarówno anoreksja, jak i bulimia, zazwyczaj zaczyna się od decyzji o ograniczeniu jedzenia. Moment jej podjęcia często wiąże się z określonymi sytuacjami lub wydarzeniami. Może to być na przykład krytyczna uwaga kogoś z otoczenia dotycząca rzeczywistej nadwagi córki czy syna. Ale też pozytywny komentarz odnoszący się do wyglądu dojrzewającego dziecka - uwaga akcentująca kobiecy wygląd dziewczynki może być odebrana przez nią jako zagrożenie wymierzone w dotychczasowy obraz samej siebie. Często urazowe staje się wzajemne porównywanie się dorastających dziewczynek, na przykład podczas przymierzania ubrań czy wymieniania się nimi. Inny motyw, to chęć naśladowania koleżanki albo identyfikacja ze sławną modelką lub aktorką stosującą dietę. Czasami rozpoczęcie ograniczania jedzenia wiąże się z decyzją innych osób w rodzinie, które stosują dietę ze względów zdrowotnych lub estetycznych. Niekiedy początek odchudzania ma źródła zewnętrzne j związany jest z presją wywieraną na dziecko, aby z powodów zdrowotnych (nadwaga) albo ze względu na rodzaj uprawianej aktywności (balet, gimnastyka artystyczna) zredukowało masę ciała. Jeszcze inny aspekt to ograniczanie jedzenia na skutek przekonania o zbawiennym wpływie na zdrowie specjalnych eliminacyjnych diet. Bywa też tak, chociaż stosunkowo rzadko, że praktyki restrykcyjne wywodzą się z przekonań religijnych, stanowiąc wyraz postawy ascetycznej - wyrzeczenie się przyjemności, jaką jest jedzenie.Opisanych sytuacji nie należy traktować jako przyczyn anoreksji czy bulimii psychicznej, a raczej jako czynniki spustowe, czyli takie, które uruchamiają proces niezadowolenia z siebie i dążenia do doskonałości połączonego ze zniechęceniem lub przeświadczeniem o braku wpływu na jego efekt.
